بررسی عوامل عمده موثر بر نابرابریهای توسعه منطقه ای استانهای ایران با تاکید بر استان کردستان طی سالهای 1385-1375

برنامه ریزی منطقه ای با هدف توسعه وکاهش نابرابری منطقه ای،از موضوعات وبحثهای بسیار مهم وجدی در کشورهای در حال توسعه می باشد.لازمه برنامه ریزی منطقه ای،شناسایی جایگاه مناطق و استانها نسبت به یکدیگر از لحاظ شاخص های مهم توسعه است. تا نابرابری وتفاوت های منطقه ای آنها نسبت به هم مشخص شود. شناخت ودرک تفاوتهای موجودمیان مناطق واستانهای مختلف ایران از نظرمیزان برخورداری آنها از امکانات ، فعالیتها و خدمات گوناگون به منظور شناخت سطح توسعه و محرومیت آنها ، میزان فاصله هر منطقه یا استان از اهداف تعیین شده،کاهش نابرابری های منطقه ای، تنظیم برنامه های متناسب با شرایط و امکانات هر منطقه ضرورتی اجتناب ناپذیر است. در این پژوهش به بررسی عوامل عمده موثر بر نابرابری های منطقه ای استانهای ایران با تاکید بر استان کردستان با هدف شناسایی وتأثیر این عوامل بر نابرابری منطقه ای پرداخته شده است.سوال اصلی پژوهش این است که عوامل موثر بر نابرابریهای منطقه ای در بین استانهای ایران به طور کلی واستان کردستان به طور اخص کدامند؟چارچوب نظری پژوهش،شامل نظریه هایی از جمله قطب رشد،مرکز-پیرامون وتئوری زنگوله ای شکل یاuمعکوس است که از دل نظریه های فوق متغیرهای کمبود امکانات زیرساختی وزیربنایی،منابع طبیعی وتوانهای محیطی،کمبود امنیت وسیاستگذاری وضعف نظام مدیریتی وبرنامه ریزی استخراج شد.جامعه آماری را استانهای ایران در طی سالهای 1375 و1385 تشکیل می دهند.نمونه با جامعه آماری برابر وشامل تمام استانهای ایران می باشد.برای جمع آوری اطلاعات از سالنامه های آماری مرکز آمار ایران وسایر سازمانهای مرتبط از جمله معاونت نظارت وراهبردی ریاست جمهوری استفاده شده است.پس از جمع آوری اطلاعات نیز با استفاده از، روش تحلیل عاملی ورگرسیون دست به تحلیل زدیم. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که بین زیرساختها و کمبود امکانات زیربنایی با نابرابری منطقه ای رابطه معناداری وجود دارد.وشکاف شدید،بین استانهای کشورطی سالهای مورد مطالعه وجود دارد. واژگان کلیدی:نابرابری منطقه ای،توسعه ، توسعه منطقه ای، امکانات زیرساختی وزیربنایی، سیاستگذاری، ضعف نظام مدیریتی وبرنامه ریزی، منابع طبیعی وتوانهای محیطی، امنیت